خلاصه: آندریول، استروییدی نسبتا جدید و پس از متیل تستوسترون که محبوبیتی کسب نکرد، تلاشی برای ساخت یک نوع تستوسترون خوراکی است.

نام داروشناسی: تستوسترون (مثل آندکانوآت)
ساختار شیمیایی: آندروستا-4-ان-3-یک،17بی-ال


وزن مولکولی پایه: 288.429
وزن مولکولی استر: 186.2936 (اسید آندکانوییک، 11 کربنی)


مقدار مصرف موثر: روزانه 8 تا 16 کپسول خوراکی
مقدار قابل تهیه: کپسول 40 میلی گرمی

ویژگیها:

آندریول، استروییدی نسبتا جدید و پس از متیل تستوسترون که محبوبیتی کسب نکرد، تلاشی برای ساخت یک نوع تستوسترون خوراکی است. سیستم پخش آندریول در بدن هم کاملا جدید و بسیار امیدبخش است. اگر بخاطر چند ویژگی غیرعادی نبود، مطمئنا این سیستم پخش، محبوبیتی چشمگیر پیدا می کرد. متیل تستوسترون خام، اولین استرویید خوراکی بود که از طریق تغییر 17-آلفا-متیل به ترکیب پایه، عمل می کند. بجز تغییر تمایل به ترکیب با بسیاری از مواد که باعث ایجاد استروییدی با ویژگیهای کاملا متفاوت شده است، مشکل اصلی، بروز حد معینی مسمومیت کبدی می باشد که اغلب ناچیز و گاهی شدید است. بعبارت دیگر، نمی توان این ماده را با ایمنی کامل، در دوره های مداوم و مستمر، مصرف کرد. از ابتدای ورود استرویید به بدنسازی، تقاضا برای انواعی خوراکی که بتوان بمدت طولانی مصرف کرد، زیاد بوده است. اول اینکه، تجویز مکملهای تزریقی، هیچ وقت برای پزشکان، آسان نیست. زیرا، هم بسیاری از افراد، از سوزن و تزریق نفرت دارند و هم پزشکان، قرص خوراکی را به تزریق هفتگی ترجیح می دهند. به همین دلیل، ساخت استروییدی که نیاز به تبدیل 17-آلفا-متیل نداشته باشد، کاملا مورد نظر بوده است.

پاسخ، یافتن روشی جدید برای پخش در بدن بود که کبد را دور بزند تا نیازی به تبدیل استرویید برای محافظت از آن در برابر خنثی شدن در کبد نباشد. این روش در جذب لنفی یافت شد، اما همچون بسیاری از شیوه های مصرف، بسیار خاص و محدود است. سیستم لنفی، مجموعه ای از کانالهای فیلتر شده است که وظیفه جذب مجدد آب را برعهده دارند. هنگامیکه خون از طریق سرخرگها به بافت می رسد، اکسیژن و مواد مغذی خود را از دست می دهد و سپس توسط سیاهرگها به قلب باز می گردد. متاسفانه، فقط 85% این مایع بلافاصله جذب می شود. بعبارت دیگر، 15% آن در بافت باقی می ماند. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، ظرف چند روز مثل بادکنک ورم می کنیم و منفجر می شویم. به همین دلیل، بجز شبکه خونرسانی، یک شبکه مویرگی دیگر بنام سیستم لنفی، در داخل بافتها وجود دارد. تنها وظیفه این شبکه هم، تخلیه آب از بافت است. این شبکه در سراسر بدن با گره های لنفی فیلتر شده است. این گره ها از عبور ویروسها یا سلولهای سرطانی در مویرگهای لنفی و گسترش آنها در بدن، پیشگیری می کنند. اما شبکه لنفی اطراف لوله گوارش، استثناء است. مایع لنفی، چون آب خالص است، معمولا زلال است، اما در این ناحیه وضع فرق می کند. دلیل آن هم، جذب انواع روغن و چربی است.

استروییدها از ذخیره اصلی چربی در بدن – کلسترول – درست می شوند. بنابراین، امکانی آشکار پدید می آید. 75 تا 80 درصد شبکه لنفاوی، در مجرای اصلی (داکتوس توراشیاکوس) تخلیه می شود. این مجرا هم به آنگولوس ونوسوس ریخته می شود که سیاهرگ جوگولاریس اینترنا (سیاهرگ داخلی گردنی) و سیاهرگ سابکلاویا (زیر جناق سینه)، درست پیش از ورود به قلب، به یکدیگر می پیوندند. بعبارت دیگر، این چربیها می توانند بدون عبور از کبد، مستقیما وارد قلب شوند. اکنون این سوال مطرح می شود که اگر استروییدی توسط شبکه لنفاوی بسرعت جذب می شود، چرا اصلا آنرا از تاثیر کبد محافظت کنیم؟ واضح است؛ مقدار آن چندان زیاد نیست، چون این شبکه، فقط چربیهای واقعی را جذب می کند. مویرگهای لنفاوی می توانند استروییدهای حل شده در چربی را به همراه چربی جذب کنند. بدین ترتیب، ترکیب مورد نظر، جاذب چربی، کاملتر و پایدارتر می شود. همانگونه که از تجربه استروییدهای تزریقی آموخته ایم، با افزودن یک استر، می توان خاصیت جذب کنندگی چربی را افزایش داد. هر چه زنجیر استر بلندتر باشد، جذب چربی استرویید بیشتر می شود. برای این مورد خاص، دانشمندان، استر آندکانوآت را در نظر گرفتند که 11 کربن دارد؛ بلندترین استری که تابحال مورد استفاده قرار گرفته است.

تستوسترون آندکانوآت در نوعی روغن سترون حل می شود و سپس در کپسول بسته بندی می شود. در نتیجه، استرویید محلول، پیش از عبور از کبد، توسط سیستم لنفاوی براحتی جذب و به قلب ریخته می شود تا از آنجا در سراسر بدن پخش شود. سیستمی بدیع و کامل است؛ حداکثر پخش، بدون مسمومیت کبد! استروییدی قوی با قابلیت استفاده در دوره های طولانی. با اینحال، معمولا تئوری با عمل تفاوت دارد. نتیجه مطالعات انجام شده روی مردان و زنان، در بهترین حالت، حاکی از ملایم و ناسازگار بودن آندریول بود. ملایم بودن، مشکلی است که بسادگی با مصرف مقادیر بیشتر برطرف می شود، اما ناسازگاری، قضیه ای کاملا متفاوت است. ظاهرا، مقدار پخش شده در بدن و حداکثر مقدار تستوسترون خون و همچنین مدت اثر، نه تنها فرد به فرد، بلکه روز به روز هم تفاوت داشت. بعبارت دیگر، مقدار تستوسترون خون یک فرد معین، در روزهای مختلف تفاوت داشت و این تفاوت اصلا ناچیز نبود.

ممکن است حداکثر مقدار تستوسترون خون یک نفر 5 نانوگرم در میلی مول باشد و دیگری 50. بدتر از این، مقادیر تستوسترون متفاوت در روزهای مختلف است. مقدار مصرف آنابولیک (غیر ورزشی) این ماده، روزانه 8 تا 16 کپسول است. این مقدار، بیش از تزریق هفتگی انواع استرهای سایپیونیت و انانتیت اغلب ورزشکاران است. معمولا، هر کپسول، 40 میلی گرم تستوسترون آندکانوآت دارد. استر، استرویید را در خون آزاد می کند و تقریبا 25 میلی گرم از تستوسترون کپسول را به بدن می رساند که مجموعا در شبانه روز، معادل 200 تا 400 میلی گرم می شود. با وجود تازگی و قیمت نه چندان ارزان، آندریول هم، احتمالا مثل متیل تستوسترون می شود.

با توجه به ویژگیهایی نظیر استر پروپیونیت یا محلول تزریقی، مقادیر تستوسترون، دی اچ تی و استروژن، بسادگی قابل کنترل هستند. به همین دلیل، این استرویید را می توان هر زمان در طول سال مصرف کرد، چه بدنساز در حال خشک کردن باشد، چه حجم آوردن. بدلیل استرهای بلندتر، احتباس آب، قابل توجه نیست، اما در صورت بروز هم، براحتی بوسیله پروویرون یا نولوادکس قابل کنترل است. این ماده، تستوسترونی خالص، با تمام ویژگیهای مربوطه است، بنابراین اگر بمقدار کافی مصرف شود، بدلایل یاد شده، ماده ای خوب برای افزایش حجم است. این استرویید بی خطر (برای کبد) و قابل کنترل خوراکی را می توان بمدت طولانی مصرف کرد. برخی افراد نتیجه خوبی از آندریول می گیرند، اما کسانی که بدنبال پیشرفتی جدی هستند، معمولا آنرا ماده ای ملایم خواهند یافت. آندریول را می توان ابتکاری عالی در جهان پزشکی دانست، اما برای ورزشکاران حرفه ای، معجزه نمی کند.

چگونگی مصرف:

آندریول، مصارف زیادی ندارد. مقدار مصرف روزانه، 8 تا 16 کپسول است و همراه با اغلب استروییدهای دیگر، قابل ترکیب است. مشکلات احتباس آب ناشی از تستوسترون، حتی اگر نتوان پروویرون را برای به حداکثر رساندن قابلیت آندریول مصرف کرد، معمولا، آنقدر قابل کنترل هستند که در دوره خشک کردن هم بتوان این استرویید را مصرف کرد. بطور کلی، بعلت ملایم بودن، نیازی به مصرف مواد کمکی نیست و کاهش یا قطع مصرف، به عوارض احتمالی، پایان می دهد. ضد استروژنهای متداول را می توان مصرف کرد، اما با توجه به قیمت آندریول و اثر ملایمش، نیازی به هزینه کردن برای نولوادکس یا آریمیدکس دیده نمی شود.

بهتر است که کپسولها را در طول شبانه روز تقسیم کرد. اغلب استروییدهای خوراکی، تبدیل 17-آلفا-متیل را بدنبال دارند که باعث تغییر میل ترکیبی و ترکیبشان می شود، بنابراین، مصرف یکباره کفایت می کند. در مورد آندریول، پخش سریع است، اما هیچ گاه نیمه عمر 3 تا 5 ساعتی را دوام نمی آورد. بنابراین، باید در سه مقدار مساوی در طول روز مصرف شود. مصرف این ماده، همراه با وعده های اصلی غذا توصیه می شود، زیرا در حضور صفرا و سایر ترشحات لوله گوارش، جذب لنفاوی، افزایش می یابد.