متأسفانه به طور طبیعی نمی*توان مقدار زیادی گلیکوژن در عضلات ذخیره کرد؛ لذا،
مقدار گلیکوژن عضلانی ممکن است فقط برای یک ساعت ورزش شدید هوازی دوام
داشته باشد. همان طوری که ذخایر گلیکوژن عضلانی درحین ورزش*های طولانی
خالی می*شود، خون کمک می*کند تا برای حفظ تولید انرژی در یک سطح معینی گلوکز
را از کبد به عضلات آزاد نماید. ولی چون ذخایر گلیکوژن کبد هم محدود است، نهایتاً
کبد برای تهیه گلوکز مناسب خون ناتوان خواهد شد.
به روش*های مختلف منابع محدود کربوهیدرات بدن در خستگی دخالت دارند.
در مسابقات استقامتی با انفجارهای سریع متناوب در مدت زمان طولانی مثل: فوتبال
و بسکتبال و هم مسابقات هوازی طولانی مثل دو ماراتن(km195/42) مؤثرتر
می*باشد.
اساساً یک بازیکن فوتبال، نود دقیقه یا بیشتر را با سرعت زیاد در فواصل پراکند،
دوهای بسیار سریع با زمان*های برگشت به حال اولیه کم همراه با دویدن*های
طولانی، نرم و آهسته (jogging) می*دود. در حین دوهای خیلی سریع تارهای
عضلانی FT به سرعت گلیکوژن را مورد استفاه قرار می*دهند، بالاخره، در طول مراحل
پایانی نیمه*ی دوم مسابقه، گلیکوژن این تارها، برای تحمل دوهای خیلی سریع ممکن
است کاهش پیدا کند. این عدم توانایی برای حفظ سرعت مطلوب در طول بازی
نمونه*ای از خستگی است.
در یک دوی ماراتن خستگی به دلایل مختلفی اتفاق می*افتد:
اولاً کاهش گلوکز خون این دوندگان، مغز را از منبع انرژی اصلی خود محروم نموده و
نهایتاً دونده احساس ضعف خواهد کرد.
ثانیاً تخلیة گلیکوژن در تارهای عضلانیST در پایان مسابقه، ممکن است اثرات
مختلفی برجا بگذارد. گرچه برای تارهای ST چربی به عنوان یک منبع انرژی لازم
خواهد بود و چون سیستم انرژی اکسیژن نمی*تواند به همان سرعتی که (ATP) از
گلیکوژن تأمین می*کند، از چربی تأمین نماید، سرعت، رفته رفته کاهش خواهد یافت.
اگر بخواهید سرعتتان را با تولید مقدار (ATP) کافی حفظ نمایید، تعداد تارهای
عضلانی FT جدیدی لازم خواهید داشت. از آنجایی که مشخص شده که انرژی روانی،
تارهای عضلانی FT را فعال می*کند، لذا حفظ سرعتتان از نظر روانی استرس*زا و
خسته کننده خواهد بود.
پرواضح است، نظریة اساسی زیر، استفاده از کربوهیدرات*ها را به عنوان یک کمک
نیروزا در جهت حفظ سطوح گلوکز مناسب خون و گلیکوژن عضله در حین ورزش*های
شدید طولانی مورد حمایت قرار می*دهد.
