arash
2011-08-20, 02:05 PM
خلاصه: تغذیه تکمیلی با اسیدهای آمینه زنجیره باز و گلوتامین، به حفظ عضلات اسکلتی و افزایش گلوتامین پلاسما، و کاهش اکسیداسیون اسیدهای آمینه و در نتیجه تخریب عضله کمک می کند.
ورزش سنگین، اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز را افزایش می دهد. تخریب اسیدهای آمینه، با تامین کربن و مواد لازم برای چرخه اسید سیتریک و گلوکونئوجنسیس (چرخه گلوکز-آلانین) به حفظ تعادل انرژی کمک می کند.
منظور از تعادل چیست؟
تعادل، گرایش بدن به حفظ شرایط متوازن و عادی محیط داخلی، حتی هنگام تحمیل شرایط سخت خارجی است. نمونه ساده تعادل، توانایی بدن در حفظ 37 درجه سانتیگراد دمای داخلی در هر شرایط آب و هوایی است.
بعبارت دیگر، تعادل، توانایی بدن در حفظ توازن داخلی از طریق تعدیل فرایندهای فیزیولوژیکی است. در این حالت، بدن سعی می کند، مایعات، هورمونها، و ... مهم بدن را ثابت نگه دارد.
پس از تمرین، میزان گلوتامین عضله و پلاسما هم کاهش پیدا می کند، و جبران آن ساعتها طول می کشد. این میزان، در اثر افزایش فشار و نیاز متابولیکی، مثل بیماری و تمرین هم کاهش می یابد، اما مقدار اسیدهای آمینه زنجیره باز، اغلب ثابت می ماند.
شاید برداشت برخی خوانندگان از این موضوع، عدم تحلیل اسیدهای آمینه زنجیره باز و کمبود آنها در هنگام بیماری و ورزش است.
در واقع، میزان اسیدهای آمینه زنجیره باز کاهش پیدا نمی کند، چون پروتئولیز عضلات اسکلتی و بازسازی اسیدهای آمینه زنجیره باز از کتو اسیدهای زنجیره باز در کبد، مقدار آنها را افزایش می دهد. نمی توان گفت که میزان اسیدهای آمینه زنجیره باز کاهش پیدا نمی کند، بلکه با شکستن عضلات اسکلتی و بازسازی، ثابت نگه داشته می شود.
طبق منابع علمی، "ظاهرا، مقدار گلوتامین عضلات اسکلتی و سایر بافتها، نقشی تنظیمی در ساخت پروتئین بدن دارند". گلوتامین موجود در عضله، ساخت پروتئین و تعادل نیتروژن، و بنابراین رشد عضلانی را اداره می کند. گلوتامین جدید، با استفاده از اسیدهای آمینه زنجیره باز حاصل از شکسته شدن پروتئین عضله، ساخته می شود.
بعبارت دیگر، شرایط مناسب برای گلوتامین، باید در طول تمرین و پس از آن، از طریق تخریب اسیدهای آمینه زنجیره باز و افزایش تخریب پروتئین مهیا باشد.
تخریب یعنی چه؟
تخریب، به بخشی از فرایند سوخت و ساز گفته می شود، که با فروپاشی مولکولی و آزاد شدن انرژی همراه است؛ مثل کاهش جرم عضله. بنابراین، آنرا به زبان متداول بدنسازی، می توان "سوختن عضله" نامید.
یک روش افزایش حجم عضلانی، کاهش اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز، و در نتیجه تخریب عضلات ماهیچه ای است، که با مصرف مکملهای اسید آمینه و گلوتامین قابل انجام است.
تغذیه تکمیلی با اسیدهای آمینه زنجیره باز و گلوتامین
طبق شواهد، مصرف گلوتامین، اکسیداسیون لیوسین را کاهش می دهد. ظاهرا، اکسیداسیون گلوتامین، میزان ان ای دی اچ را بالا می برد (و نسبت ان ای دی اچ به ان ای دی +)، و در نتیجه از دی هیدروژنز کتو اسیدهای زنجیره باز، که "آنزیم اصلی" در اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز هستند، جلوگیری می کند.
تحقیقات روی لیوسین نشان داده اند، که با برآورده شدن حداقل شرایط لازم برای ساخت پروتئین، لیوسین می تواند برای فعال کردن مسیرهای مختلف تحریکی، مثل مسیر ام تور، مورد استفاده قرار بگیرد.
ام تور چیست؟
"ام تور" (ام تی ا آر)، یکی از تنظیم کننده های ساخت پروتئین در بدن، حسگر انرژی و اسیدهای آمینه، بویژه لیوسین است. ام تور، هنگام افزایش میزان ای تی پی فعال می شود، و هنگام کاهش آن، از فعالیت باز داشته می شود. فعالیت ام تور، برای حجیم شدن عضلات اسکلتی ضروری است.
شاید بنظر برسد، که لیوسین، براحتی می تواند تاثیری قوی بر فعالیت ام تور داشته باشد، اما باید بخاطر داشت، که تخریب و ساخت پروتئین، در سراسر بدن رخ می دهد، و ذخایر پروتئین بدن در حال تغییر دائم می باشند.
این تغییر دائم پروتئین بدن و افزایش اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز و لیوسین ناشی از تمرین، بمعنی نیاز شدید به لیوسین، و بنابراین عدم امکان دخالت فعال آن در رشد عضلانی است.
در این وضعیت، تغذیه تکمیلی با اسیدهای آمینه زنجیره باز (یا بسته به اعتقادتان، بدون لیوسین) و گلوتامین اهمیت پیدا می کند. مصرف گلوتامین، به حفظ سطح بالای این ماده در عضلات اسکلتی و پلاسما کمک می کند و اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز و لیوسین، و در نتیجه تخریب عضلانی را کاهش می دهد.
مصرف اسیدهای آمینه زنجیره باز، با تامین مواد مورد نیاز برای تولید انرژی و ساخت پروتئین و پیش ماده های آلانین و گلوتامین، از اکسیداسیون ناشی از ورزش اسیدهای آمینه جلوگیری می کند. بدین ترتیب، اسیدهای آمینه زنجیره باز / لیوسین بیشتری برای تحریک ساخت پروتئین از طریق مسیرهای وابسته و غیر وابسته به ام تور در دسترس خواهند بود.
ورزش سنگین، اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز را افزایش می دهد. تخریب اسیدهای آمینه، با تامین کربن و مواد لازم برای چرخه اسید سیتریک و گلوکونئوجنسیس (چرخه گلوکز-آلانین) به حفظ تعادل انرژی کمک می کند.
منظور از تعادل چیست؟
تعادل، گرایش بدن به حفظ شرایط متوازن و عادی محیط داخلی، حتی هنگام تحمیل شرایط سخت خارجی است. نمونه ساده تعادل، توانایی بدن در حفظ 37 درجه سانتیگراد دمای داخلی در هر شرایط آب و هوایی است.
بعبارت دیگر، تعادل، توانایی بدن در حفظ توازن داخلی از طریق تعدیل فرایندهای فیزیولوژیکی است. در این حالت، بدن سعی می کند، مایعات، هورمونها، و ... مهم بدن را ثابت نگه دارد.
پس از تمرین، میزان گلوتامین عضله و پلاسما هم کاهش پیدا می کند، و جبران آن ساعتها طول می کشد. این میزان، در اثر افزایش فشار و نیاز متابولیکی، مثل بیماری و تمرین هم کاهش می یابد، اما مقدار اسیدهای آمینه زنجیره باز، اغلب ثابت می ماند.
شاید برداشت برخی خوانندگان از این موضوع، عدم تحلیل اسیدهای آمینه زنجیره باز و کمبود آنها در هنگام بیماری و ورزش است.
در واقع، میزان اسیدهای آمینه زنجیره باز کاهش پیدا نمی کند، چون پروتئولیز عضلات اسکلتی و بازسازی اسیدهای آمینه زنجیره باز از کتو اسیدهای زنجیره باز در کبد، مقدار آنها را افزایش می دهد. نمی توان گفت که میزان اسیدهای آمینه زنجیره باز کاهش پیدا نمی کند، بلکه با شکستن عضلات اسکلتی و بازسازی، ثابت نگه داشته می شود.
طبق منابع علمی، "ظاهرا، مقدار گلوتامین عضلات اسکلتی و سایر بافتها، نقشی تنظیمی در ساخت پروتئین بدن دارند". گلوتامین موجود در عضله، ساخت پروتئین و تعادل نیتروژن، و بنابراین رشد عضلانی را اداره می کند. گلوتامین جدید، با استفاده از اسیدهای آمینه زنجیره باز حاصل از شکسته شدن پروتئین عضله، ساخته می شود.
بعبارت دیگر، شرایط مناسب برای گلوتامین، باید در طول تمرین و پس از آن، از طریق تخریب اسیدهای آمینه زنجیره باز و افزایش تخریب پروتئین مهیا باشد.
تخریب یعنی چه؟
تخریب، به بخشی از فرایند سوخت و ساز گفته می شود، که با فروپاشی مولکولی و آزاد شدن انرژی همراه است؛ مثل کاهش جرم عضله. بنابراین، آنرا به زبان متداول بدنسازی، می توان "سوختن عضله" نامید.
یک روش افزایش حجم عضلانی، کاهش اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز، و در نتیجه تخریب عضلات ماهیچه ای است، که با مصرف مکملهای اسید آمینه و گلوتامین قابل انجام است.
تغذیه تکمیلی با اسیدهای آمینه زنجیره باز و گلوتامین
طبق شواهد، مصرف گلوتامین، اکسیداسیون لیوسین را کاهش می دهد. ظاهرا، اکسیداسیون گلوتامین، میزان ان ای دی اچ را بالا می برد (و نسبت ان ای دی اچ به ان ای دی +)، و در نتیجه از دی هیدروژنز کتو اسیدهای زنجیره باز، که "آنزیم اصلی" در اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز هستند، جلوگیری می کند.
تحقیقات روی لیوسین نشان داده اند، که با برآورده شدن حداقل شرایط لازم برای ساخت پروتئین، لیوسین می تواند برای فعال کردن مسیرهای مختلف تحریکی، مثل مسیر ام تور، مورد استفاده قرار بگیرد.
ام تور چیست؟
"ام تور" (ام تی ا آر)، یکی از تنظیم کننده های ساخت پروتئین در بدن، حسگر انرژی و اسیدهای آمینه، بویژه لیوسین است. ام تور، هنگام افزایش میزان ای تی پی فعال می شود، و هنگام کاهش آن، از فعالیت باز داشته می شود. فعالیت ام تور، برای حجیم شدن عضلات اسکلتی ضروری است.
شاید بنظر برسد، که لیوسین، براحتی می تواند تاثیری قوی بر فعالیت ام تور داشته باشد، اما باید بخاطر داشت، که تخریب و ساخت پروتئین، در سراسر بدن رخ می دهد، و ذخایر پروتئین بدن در حال تغییر دائم می باشند.
این تغییر دائم پروتئین بدن و افزایش اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز و لیوسین ناشی از تمرین، بمعنی نیاز شدید به لیوسین، و بنابراین عدم امکان دخالت فعال آن در رشد عضلانی است.
در این وضعیت، تغذیه تکمیلی با اسیدهای آمینه زنجیره باز (یا بسته به اعتقادتان، بدون لیوسین) و گلوتامین اهمیت پیدا می کند. مصرف گلوتامین، به حفظ سطح بالای این ماده در عضلات اسکلتی و پلاسما کمک می کند و اکسیداسیون اسیدهای آمینه زنجیره باز و لیوسین، و در نتیجه تخریب عضلانی را کاهش می دهد.
مصرف اسیدهای آمینه زنجیره باز، با تامین مواد مورد نیاز برای تولید انرژی و ساخت پروتئین و پیش ماده های آلانین و گلوتامین، از اکسیداسیون ناشی از ورزش اسیدهای آمینه جلوگیری می کند. بدین ترتیب، اسیدهای آمینه زنجیره باز / لیوسین بیشتری برای تحریک ساخت پروتئین از طریق مسیرهای وابسته و غیر وابسته به ام تور در دسترس خواهند بود.